Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Λαογραφικό Μουσείο Μακρινίτσας-Εορτασμός Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2010


Το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (ICOM), στην προσπάθειά του να αναδείξει τον ρόλο των μουσείων στη σύγχρονη κοινωνία, καθιέρωσε από το 1977 τη 18η Μαΐου ως Διεθνή Ημέρα Μουσείων. Το μήνυμα αυτής της επετείου είναι να γίνουν τα μουσεία φορείς πολιτισμικών ανταλλαγών με σκοπό την ανάπτυξη της μόρφωσης, την αμοιβαία κατανόηση και τη συνεργασία μεταξύ των λαών". Φέτος ο εορτασμός έχει ως θέμα «Μουσεία για την αρμονική συνύπαρξη». Τα μουσεία στον 21ο αιώνα δραστηριοποιούνται σε έναν κόσμο σημαντικών αλλαγών και ραγδαίων εξελίξεων που αφορούν τόσο την παγκόσμια οικονομία όσο και το περιβάλλον. Ένας από τους βασικούς τους στόχους είναι η προστασία της πολυπολιτισμικότητας και της βιο-ποικιλότητας που αποτελούν την κοινή πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Κατά τον εορτασμό, έμφαση θα πρέπει να δοθεί σε όλες τις μορφές της πολιτιστικής κληρονομιάς: υλική, άυλη, πολιτιστική και φυσική.
Η Κοινότητα Μακρινίτσας, το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μακρινίτσας, η Ελληνική Μέριμνα Βόλου και η Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων, Άρσις - Ξενώνας Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο από κοινού συμμετέχουν στον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων και προγραμματίζουν εκδηλώσεις από 11 Μαΐου έως και 23 Μαΐου.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:
 Υλοποίηση εκπαιδευτικού προγράμματος για νήπια και μαθητές δημοτικού στο Λαογραφικό Μουσείο Μακρινίτσας με τον τίτλο«Ανακαλύπτουμε τεκμήρια άλλων πολιτισμών» - «Ελάτε να γνωρίσετε τη χώρα μου (Αφγανιστάν, Ιράν, Σουδάν, Σομαλία κ.α)
Τα εκπαιδευτικά προγράμματα θα πραγματοποιηθούν στις 18 και 20 Μαΐου με μαθητές των Δημοτικών Σχολείων Μακρινίτσας, Πορταριάς και Άλλης Μεριάς (δέκα και μισή με μία το μεσημέρι).
 Εκδήλωση για το ευρύ κοινό την Κυριακή 23 Μαΐου με τον τίτλο «Γεύσεις από τη χώρα μου». Στους επισκέπτες θα προσφερθεί φαγητό που θα έχει ετοιμαστεί από τα παιδιά του Ξενώνα Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο.
Ομάδα σχεδιασμού-υλοποίησης δράσεων:
ΚΠΕ Μακρινίτσας: Μακέλη Ματούλα, Παρδαλίδης Θεολόγος, Τσιμπλούλης Γεράσιμος
Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων "Άρσις": Μινέτος Μίλτος, Μπρισμπέου Ελένη
Σας προσκαλούμε και σας περιμένουμε!

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Αγγελική Κούρκουλου…εκ βαθέων



Εδώ και μερικούς μήνες στην πόλη μας ζει και εργάζεται η ζωγράφος Αγγελική Κούρκουλου. Την γνωρίσαμε με τη συμμετοχή της στις Πολιτιστικές Διαδρομές της Μακρινίτσας, που οργανώθηκαν από το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης τον Ιούνιο του 2009. Η πρώτη γνωριμία σηματοδότησε και το ξεκίνημα μιας οικογενειακής φιλίας.
Η Αγγελική γεννήθηκε στην Κέρκυρα. Σπούδασε στην Νέα Υόρκη, ζωγραφική στο Fine Arts Studio of N.Y, ζωγραφική και Ιστορία της Τέχνης στο Art Students League, ζωγραφική και γλυπτική στο New York Arts Academy καθώς και γλυπτική και κεραμική στο Greenwich House Pottery. Επίσης ζωγραφική, fashion design, γλυπτική, κατασκευές και Ιστορία της Τέχνης στο Parsons School of Design με τους Sue Willis και Simon Dinnerstein όπου και έλαβε τιμητική διάκριση ανάμεσα σε χίλιους σπουδαστές.
Στην Αθήνα, πήρε μαθήματα ζωγραφικής από την Τζένη Παπαδάκη και τον Θόδωρο Πάντο.
Έχει εκθέσει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, την Αμερική, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Δανία, την Αυστραλία και τις Δυτικές Ινδίες.
Έργα της βρίσκονται σε πολλές διεθνείς πινακοθήκες, και σε πολλές άλλες συλλογές σε όλο τον κόσμο.
Έχει εικονογραφήσει λογοτεχνικά και παιδικά βιβλία.
Έχει δημιουργήσει σκηνικά για θεατρικές παραστάσεις στη Νέα Υόρκη και στην Ελλάδα.
Έχει ιδρύσει μαζί με τον συνθέτη Παναγιώτη Μπερλή τη μουσικο-εικαστική ομάδα PanAngel8Arts, ο οποίος γράφει μουσική εμπνευσμένη από έργα της και εκτελείται ζωντανά σε ειδικές βραδιές στις εκθέσεις της όπως και σε ειδικές παρουσιάσεις των έργων της σε video art σκηνοθετημένα από την ίδια.
Οι PanAngel8Arts παρουσιάζουν, επίσης, το πρωτοποριακό "LivePaint2LiveMusic" (ζωντανή ζωγραφική σε ζωντανή μουσική) που είναι βασισμένο στη δημιουργία ζωγραφικού έργου από την Αγγελική Κούρκουλου ζωντανά μπροστά στο κοινό εμπνευσμένο από τη μουσική που εκτελείται ταυτόχρονα ζωντανά από τον Παναγιώτη Μπερλή σόλο πιάνο ή μαζί με μεγαλύτερο μουσικό σχήμα κλασσικό ή μοντέρνο.
Εργάζεται εθελοντικά με παιδιά σε ιδρύματα και νοσοκομεία, εφαρμόζοντας την τέχνη θεραπευτικά.
Με το έργο της υποστηρίζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και άλλους φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ας αφήσουμε όμως τον δικό της λόγο να ξεδιπλώσει πτυχές της ζωής και της πορείας της.
«Γεννήθηκα στην Κέρκυρα και μάλιστα στην επαρχία της επαρχίας, όπως λέω, και είμαι από τους τυχερούς, γιατί έχω ζήσει όλη την ομορφιά της φύσης, η οποία χαράχτηκε μέσα μου. Οι εικόνες της φύσης αποτυπώθηκαν στον αμφιβληστροειδή μου και ακόμα και στις μεγαλουπόλεις που έζησα, στην Ν. Υόρκη, στην Κοπεγχάγη, στην Αθήνα, εξακολούθησα να βλέπω με εκείνα τα παιδικά μάτια. Και η φύση είναι για μένα το πιο σημαντικό εικαστικό ερέθισμα που έχω από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι τώρα. Μελετώντας τη φύση ανακαλύπτω και τον άνθρωπο. Το “di mi” («πες μου») του Leonardo το έχω μέσα μου από μικρό παιδί.
Άλλο ένα πράγμα που ήταν σημαντικό ήταν η παρακίνηση που είχα από το δάσκαλο μου στο Δημοτικό για την τέχνη, πράγμα σπάνιο για την επαρχία εκείνης της εποχής. Παρόλα αυτά εμείς κάναμε πηλό, κάναμε κατασκευές με κοχύλια, με φασόλια, κάναμε γλυπτική με άργιλο, μιλάω τώρα για το τέλος της δεκαετίας του’60, αρχές του ‘70. Δε με ένοιαζε οτιδήποτε άλλο αρκεί να κλειστώ στην άλλη αίθουσα του σχολείου, τη μεγάλη…και να φτιάχνω τα τεράστια σκηνικά για την 25η Μαρτίου και για τις εξετάσεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Αυτός ήτανε ο κόσμος μου, η Τέχνη!»
Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη ζωγραφική;
«Μου ήρθε τελείως φυσικά! Δεν ήταν θέμα απόφασης. Ξέρω ότι γι’ αυτό έχω έρθει. Δηλαδή δεν υπάρχει κάτι άλλο στο σύμπαν, που να αναρωτήθηκα μήπως θα ‘πρεπε να χω κάνει αυτό. Το μόνο πράγμα που θα σου ‘λεγα ότι είχε μπει στη πορεία της ζωής μου κάποτε, στη εφηβεία, ήταν η ηθοποιία, λόγω του θείου μου. Αλλά δεν το μετάνιωσα που δεν έγινα ηθοποιός. Νιώθω πάρα πολύ ευτυχισμένη που ζωγραφίζω. Τότε ήταν η αίγλη, τα φώτα, ο διάσημος θείος, όλα αυτά. Αλλά στην πραγματικότητα δεν το έχω μετανιώσει ποτέ. Θα σου πω κάτι χαρακτηριστικό. Όταν ήμουν παιδί δεν είχα τελάρα, δεν είχα χαρτιά, δεν είχα υλικά, αλλά είχα την τύχη να έχω μια μεγάλη βεράντα, η οποία είχε μία επίστρωση με λείο τσιμέντο. Παλιά δεν είχαν πλακάκια και έβαζαν ένα κόκκινο χρώμα ή πράσινο ανάλογα, το δικό μας ήταν κόκκινο, πολύ καλά γυαλισμένο, πολύ λεπτή η επιφάνειά του, επίπεδη. Εκεί, με ένα κομμάτι από σπασμένο μαλακό κεραμίδι, έκανα τις νεράιδες μου, τα ξωτικά μου, εκεί τα τοπία, το σύμπαν, όλα, οτιδήποτε έβλεπα ή φανταζόμουν. Γιατί είχα και την τύχη, για 7 χρόνια από τη ζωή μου, να μην υπάρχει ηλεκτρικό στο χωριό μου. Οπότε φαντάζεσαι πως έβλεπα το ολόγραμμα τ’ ουρανού μου. Δεν υπήρχε δεύτερος καμβάς για μένα. Ήτανε ο καλύτερος της ζωής μου. Και ακόμα είναι!»
Μετά την υποχρεωτική εκπαίδευση, πού συνέχισες;
«Στην Ν. Υόρκη. Παντρεύτηκα, έκανα νωρίς δύο παιδιά, τα οποία είναι καλλιτέχνες και ζούνε τώρα, ο Άγγελος στη Νέα Υόρκη και η Λητώ στο Λος Άντζελες.
Αυτό λοιπόν που συνέβη τότε στη Νέα Υόρκη ήταν ότι συνέχισα τις σπουδές μου όταν τα παιδιά μου πήγαν σχολείο. Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών μου οι καθηγητές αντιμετώπιζαν τους σπουδαστές με αξιοκρατία. Αυτό δεν μου είχε ξανασυμβεί! Σπουδαστές απ’ όλο τον κόσμο με διαφορετική γλώσσα, ήθη και έθιμα, είχαν την ίδια αντιμετώπιση με μοναδικό κριτήριο την Τέχνη. Αυτό εμένα με συγκινεί ακόμα και τώρα που το λέω. Ήτανε η πιο καλή εμπειρία που είχα ως σπουδάστρια στη Νέα Υόρκη δίπλα σε κορυφαίους καθηγητές από τότε που ήμουν στο Art Students League μέχρι την αποφοίτηση μου από τo Parsons School of Design. Όπου και να πήγα ο κοινός παρανομαστής ήταν αυτός. Δεν είχε σημασία από πού είσαι, η ηλικία σου, το φύλο σου, όσο η αξία της δουλειάς σου. Το λέω γιατί αλλού, αυτό έχει σημασία!
Μπορώ να πω ότι ένας βασικός παράγοντας που η δουλειά μου πήρε αυτή τη διάσταση που πήρε στη πορεία, ήτανε η αποδοχή του ταλέντου μου από τους δασκάλους μου. Τους οποίους λατρεύω! Πραγματικά δεν μπορώ να ξεχάσω αυτή την εμπειρία! Ένας από τους πιο αγαπημένους μου δάσκαλους, όταν του ανακοίνωσα ότι θα επιστρέψω στην Ελλάδα, μου είπε: «Εσύ, όπου κι αν πας, οφείλεις να ζωγραφίζεις!»
Άλλο ένα πράγμα που με επηρέασε σημαντικά στο έργο μου, εκτός από τους δασκάλους μου, είναι η μελέτη καλλιτεχνών που θαυμάζω, όπως η Georgia O’Keeffe, ο Εγγονόπουλος, ο Magritte, ο Γύζης, ο Delacroix, η Frida Kalo, κ.α.
Σήμερα με πονάει που το παιδί μου το μικρότερο πάει σχολείο και δεν υπάρχει καθόλου η έννοια της τέχνης μέσα στο σχολείο. Παρατηρώ τους μαθητές μου πόσο διψασμένοι είναι για τέχνη και για παρακίνηση από τους δασκάλους. Το κομμάτι της προσωπικής έκφρασης μέσω της Τέχνης, λείπει σε μεγάλο βαθμό από την εκπαίδευση. Και δεν είναι μόνο το κομμάτι που θα εκφραστείς αλλά και το κομμάτι που θα έχεις επίγνωση για κάτι. Αν λείπει η επίγνωση λοιπόν από κάτι, εκ των πραγμάτων, έχεις ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να σου πω ότι στη Νέα Υόρκη οι άνθρωποι ήταν όλοι ενημερωμένοι, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό που είναι ευαισθητοποιημένοι και ενημερωμένοι. Ο καλλιτέχνης θεωρείται χωρίς δεύτερη σκέψη ένα ον το οποίο προσφέρει στον πολιτισμό.
Στον τόπο μας η Τέχνη αντιμετωπίζεται κυρίως σαν κάτι ευχάριστο που κάνει κάποιος στον ελεύθερο χρόνο του και όχι σαν επάγγελμα. Όταν λέω ότι το επάγγελμά μου είναι ζωγράφος τότε, συνήθως, αντιμετωπίζω έκπληξη και την ερώτηση του τύπου «κάνεις και κάτι άλλο για να ζήσεις;». Και αυτή η άποψη περνάει δυστυχώς στο νέο άνθρωπο που έχει γεννηθεί καλλιτέχνης αλλά και που αγωνιά για το μέλλον του και που τελικά συμβιβάζεται σε κάτι πιο «σίγουρο» ως επάγγελμα. Αυτό είναι σε βάρος του πολιτισμού δηλαδή της Τέχνης!
Υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι στον τόπο μας, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κι εκείνοι νιώθουν έτσι. Υπάρχουν καλλιτέχνες που παράγουν πολιτισμό. Όταν έρχονται οι στιγμές που συναντιούνται γίνεται κάτι πάρα πολύ ωραίο. Ανθίζει η ελπίδα!»
Πώς θα χαρακτήριζες την τέχνη σου; Ρεαλιστική, αφηρημένη, μοντέρνα, μεταμοντέρνα;
«Αυτό πάντα το σκέφτομαι. Δε θα πάρεις απάντηση, γιατί η ζωγραφική μου μπορώ να σου πω ότι έχει στοιχεία ρεαλισμού και στοιχεία που δεν είναι αληθινά. Αλλά δε θα μπορούσα να πω ότι είναι καθαρά σουρεαλιστικό το έργο μου. Έχει μία τάση ονείρου, έχει πολλά στοιχεία από τα μάτια των παιδιών. Και το πώς θα ονομαστεί, ας το ονομάσουν οι ειδικοί.»
Ποια είναι η δραστηριότητα σου στο Βόλο;
«Γνώριζα πάντοτε ότι το υφάδι του εαυτού μου περιλαμβάνει και τον ερμηνευτή (performer). Είναι η δύναμη και η αντιμετώπιση του καλλιτέχνη που παρουσιάζεται, δημιουργεί και παρουσιάζει το έργο του ζωντανά στο κοινό, κάτι που απαιτεί εκτός από γνώση, ταχύτητα, συντονισμό και απόλυτη προσήλωση. Με τη συνεργασία μου με το μουσικοσυνθέτη και ερμηνευτή Παναγιώτη Μπερλή αυτό το κομμάτι μου, που είναι μεγάλο τελικά, βγήκε στη επιφάνεια. Κάνουμε μαζί παραστάσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Στο Βόλο έχουμε κάνει διάφορες παραστάσεις από το καλοκαίρι που μένουμε εδώ. Στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Βόλου, στο ΚΠΕ Μακρινίτσας, στο αμφιθέατρο του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας, στις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Δήμου Βόλου, στο Διεθνές Φεστιβάλ του Δήμου Βόλου όπου έγινε παράλληλα έκθεση με έργα μου στο Θέατρο Παλιάς Ηλεκτρικής.
Έργα μου βρίσκονται στο Αρχοντικό Βατσαρέα – Μαυράκη στη Μακρινίτσα.
Αυτή την περίοδο παρουσιάζουμε στα σχολεία της Μαγνησίας, σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Καλλιτεχνικού Οργανισμού Δήμου Βόλου, ένα παραμύθι της Νεκταρίας Βάλλα με θέμα την «Αργώ» σε ένα ταξίδι πολιτισμού στη Μεσόγειο, που για πρώτη φορά παρουσιάζεται μουσικο-εικαστικά!»
Τι είναι τελικά η ζωγραφική για σένα Αγγελική;
«Είναι μια έντονη αντίθεση του φωτός και της σκιάς, όπως είναι και η ζωή. Η ζωγραφική είναι γράφω τη ζωή…»
Η τέχνη της Αγγελικής σαν άνεμος που κατεβαίνει από το Πήλιο περνώντας μέσα από δάση και ελαιώνες ή σαν αύρα του Παγασητικού που χαϊδεύει πρόσωπα αγγελικά, αγρούς με παπαρούνες, έρχεται ως έκφραση πληρότητας κι ως ένας διάλογος συναισθημάτων καλλιτέχνη και θεατή… ας την ανακαλύψουμε!
Σημείωση: Η παρούσα ανάρτηση είναι προς δημοσίευση στο περιοδικό "Μαγνησία" που εκδίδει η ΕΚΠΟΛ.
Αν πατήσετε πάνω στον τίτλο της ανάρτησης, θα μπείτε στην ιστοσελίδα της Αγγελικής.